Net als ik denk de trein zeker te missen, maakt
hij een gemankeerde toertocht. Hij staat zijn fietslicht
met plakband vast te maken en intussen lopen
de batterijen leeg. Rijwielherstellers zijn dicht.
Als hij dat wiel niet goed vast heeft geschroefd,
valt het eraf, zo de diepste sinkhole in.
Overleeft hij dit virus? Ik ga er zelf levend
dood aan. Elke dag wil ik hem met huid, haar, ogen,
zijn verdriet als het niet lukt, met alles. Nu
rijdt hij nog amper 112 km ver weg hemelsbreed.
Als ik de volgende trein in mag, en zijn fiets nog
werkt, zit hij straks twee meter bij me vandaan.
Rationeel gezien kon ik, al die keren dat ik oorlogen,
ziekten en rampen voorspelde, geen aanleiding vinden.
Kan best zijn dat we allebei geen corona krijgen. Ik kan
nu niet meer ontkennen dat ik tot de zwakke groep behoor.
Ik hoorde op zaterdagmiddag dat de grenzen
misschien zouden sluiten. Toen zag ik mezelf in
gedachten alleen sterven, afgesloten en vergeten.
Je zou eigenlijk op de valreep een boodschap willen
achterlaten voor de wereld. Ik wil niet eeuwig rusten
en zeker weten dat zijn tweewieler nooit
uit de bocht vliegt langs de rand van de Loreley.
