Doornroosje

Zon steeds vroeger onder als september nadert

en de poriën honger niet meer stillen met UV.

Armen en rug tintelen door herinnering die

nog in de lakens hangt voor Ariël die doodt.

 

Tussen zijn noordelijke woningsites

vuurt zijn app plots: ‘bezichtigd’ en ‘kus’.

Melatonine stijgt naar het hoofd, waardoor

ik val, zwaar van de slaap in diepte omlaag en

 

ik kom neer in echoput van wat verdwenen is:

zuivere lucht, nu verziekt door benzeendamp.

Noordelijk schoon ruik ik er vaag doorheen

is van een opdringerig klimmende plant die

 

rode doorns met alcoholbesjes overwoekert.

Zo is het vlak voor je veilig naar hoge gronden

vlucht. Je hebt geen meteorietinslag nodig.

Alleen in de nacht, steeds dichter, leen ik

 

graag zijn woorden ‘hout’ en ‘grond’ in de app

vervlammend vanuit eeuwigzingende bossen.

 

 

Zonsondergang in bos met schapenwolkjes.

Reacties zijn gesloten.