Voorbij seismofobie?

Hier in Alaska wil ik niet blijven, mosgroene sparren voor me,

dwergberken tussen rijtjes coniferen en besneeuwde spitsbergen.

Mijn hart, dat wil opbloeien tussen stenen, ruikt alleen zwavel.

 

Niets hier om me aan vast te grijpen als ik me een weg baan

over sompige, golvende highways met ribbels en diepe gaten.

Overal de laatste stuiptrekking van een vertrouwde aarde, mijn

voeten lopen al op bloemen in bossen vol verborgen wildbranden.

 

De afgrond is loodrecht zonder vangrail als de buschauffeur

de tegenligger op de zandweg passeert. Het gaat net goed en

als ik op de Canadese grens bijkom met een bak

cappuccino, oefent de gastvrouw haar Hollands op me.

 

Het hotel in Whitehorse is bevestigd, net als 6.2 op

de schaal van Richter. Ik wil me vastgrijpen aan deze stad

die series nabevingen kan opvangen. Leer mij jou

 

durven voelen. Ik sta te trillen op het balkon dat uitkijkt

op het leeggelopen meer in drijfzand, dat me vast wil zuigen 

 

– het Pacifische breukvlak in.

 

Waarschuwingsbord voor tsunami's

Reacties zijn gesloten.