Net als ik denk de trein zeker te missen, maakt
hij een gemankeerde toertocht. Hij staat zijn fietslicht
met plakband vast te maken en intussen lopen
de batterijen leeg. Rijwielherstellers zijn gesloten.
Als hij dat wiel niet goed vast heeft geschroefd
valt hij zo naar beneden, de diepste fjord in.
Kan best zijn dat ik nog leef, ik denk in elk geval.
Ik hoorde op zaterdagmiddag dat de Noorse grens
misschien zou sluiten. Toen zag ik mezelf in
gedachten vergeefs uitchecken in een coronahotel.
Is er nog een veilige plek? Het schilderij van Munch
verbleekt. Elke dag wil ik hem met huid, haar, ogen,
zijn verdriet als het niet lukt, met alles. Nu
rijdt hij nog amper 412 kilometer ver hemelsbreed.
Als ik de trein naar Oslo toch nog haal, en erin
mag, zit hij straks twee meter bij me vandaan.
