Spotvogel belt als een fiets
met een nachtegaal.
Vingerhoedskruiden die je hart
op hol doen slaan als je ze eet
bloeien uit in groepjes bij elkaar.
Avondzon over stille, zonnige berken aan
schitterend water van een vennetje
dat ogen verblindt.
Plots zie je een flikkering, flitsende zigzag.
Niets anders meer te zien dan
oranje – paars – groene goudbliksems
onder je zwarte mondkapje, nu over je ogen.
Het bedekt geen raggende
zigzagpatronen nog veel-
kleuriger dan aurora borealis.
Onder donkerzwarte dennen uit de zon,
gauw verborgen, flitsen nog steeds
schitteringen van je vertroebelde hersenen.
Je ziet, dus je leeft. Nog.
